Vier keer heb ik nu melatonine genomen voor het slapengaan. De eerste nacht sliep ik best goed (lees: een zestal uren – al dik tevreden mee), de tweede nacht iets minder, de derde werd ik na vier uren slaap wakker, om er dan drie wakker te liggen, en dan opnieuw twee te slapen.
Gisteravond nam ik ook weer een tablet. Ik werd – zoals gebruikelijk – na anderhalf uur slaperig, ging naar bed, zakte heerlijk weg in slaap, maar kreeg toen, zomaar opeens, last van een volle blaas.
Na mijn toiletbezoek was de slaap weg. Het volgende uur ging ik nog twee keer naar het toilet, het uur daarna nog eens, en zo ging het de hele nacht door, tot in de late ochtend. Bij negen ben ik gestopt met tellen. Aantal uren slaap, alles bij elkaar geteld: één? Wat licht gedroom.
Ik heb gehuild van frustratie, zo rond een uur of drie. Moest denken aan de vrouw die me vorige week nog schreef, naar aanleiding van een oproepje dat ik op facebook had gepost met de vraag wie ervaring had met Metasleep. Zij vertelde me heel open over haar slaapproblemen, enkele jaren geleden. Hoe ze nacht na nacht wakker lag, en dan overdag in de bus of eender waar telkens kort indutte. Drie jaar lang. En hoe ze op de duur dacht: als ik zo nog verder moet, hoeft het niet meer.
Ook al ben ik zelf nog niet zo ver, ik kan zulke gedachten begrijpen. Soms ben ik zo de wanhoop nabij dat ik denk: geef me een kamer, nu! Geluiddicht, pikdonker, en zonder enige wereld daarbuiten. En laat me dan met rust en slapen. Diep. Zolang ik wil. Zolang ik kan.
Lachen met mezelf, ook met mijn ellende: ik kan dat goed. Of toch op z’n minst: relativeren. Tè goed soms.
Maar nu, in deze slaaparme periode, voel ik dat het me niet meer zo lukt. Ik kan nog lachen, en doe dat nog steeds vaak, maar niet meer met mijn slaapprobleem. Daarvoor is het te ellendig.
Toen onlangs, op de oproep op facebook, iemand (een persoon die ik erg apprecieer overigens) reageerde met de tip: en slaapthee met valeriaan, heb je dat al geprobeerd?, zuchtte ik en antwoordde: ja, maar geen goed idee,
want dan moet ik te vaak opstaan om te gaan plassen.
Daarop reageerde hij met een zich te pletter lachende smiley. Zo’n echte uitlachsmiley.
En dat vond ik niet tof, nee. Ook al kon ik het komische van de situatie wel zien, toch stond ik op een punt voorbij ermee-lachen.
Of beter: ik hing op dat punt. Lamlendig achter mijn laptop, uitgeput, duizelig, op de rand van tranen, typfouten corrigerend in elk hoopje woorden dat uit mijn vingers kwam.
Net zoals de zinnen in het boek dat ik probeerde te lezen ook getransformeerd waren tot hoopjes woorden, die stroef in mijn hoofd per blokje (een blokje per woord) verschenen, en niet meer wilden samenvloeien tot een zin.
Tegen de ochtend aan probeerde ik wat te lezen in ‘Western’ van Delphine Lecompte, maar haar anders zo grappige gedichten waren dat nu niet. Bij elke nieuwe regel was ik de vorige alweer vergeten.
Ik vond het wrang dat ik dat potje yoghurt gisteravond in de koelkast had laten staan, ook al had ik er zin in. Want yoghurt werkt soms vochtafdrijvend als ik dat ‘s avonds eet. Net als roomijs, fruit, komkommer, rauwkost in het algemeen.
Het laatste wat ik gedronken had, was een halve kop thee om zes uur. En dan nog geen slaapthee ook.
Het valt mij op de dinsdag(1)6 en de vrijdag(1)9
valt samen in het teken kreeft 69
Je kunt op de kop gaan staan, maar dat helpt je niet.ook op je linker of je rechter zij. Het slaapprobleem maakt je niet blij. Sommigen helpt een avondwandeling voor het slapen gaan of drie kwartier voor bedtijd navigeren naar de rust.Na een dag hard werken is het de vermoeidheid die je in slaap sust. Maar ik weet het ‘t is gemakkelijk praten. Ik weet dat er mensen zijn net als jou die zitten met dit venijn. Had ik maar een kant en klare oplossing maar die heb ik niet.Ik kan alleen met je meevoelen in dit stille verdriet. Big Hug ♥
Ik heb al jaren een slaapprobleem. Zonder benzodiazepine (alg.soortnaam) lukt het me niet meer. Dan denk ik aan niks maar ben op van de zenuwen. En dat is niet het placebo-effect want de aantal keer dat ik ervan overtuigd was dat ik er één genomen had (maar dat was de herinnering aan de dag ervoor) lag ik heel de nacht klaarwakker. En dan nog; met die slaappil word ik 5 à 6 keer wakker per nacht. En dan moet ik ook elke keer naar de wc. Ik slaap dan ook heel licht (deels ook door die slaappil). Als ik kan uitslapen val ik ‘s morgens vaak in een diepe slaap met de meest onaangename dromen. Maar het kan ook zijn dat ik -net zoals mijn moeder vaak heeft- gewoon de godganse nacht wakker lig met niks van indommelen of wat dan ook. Bewust en klaarwakker de uren zien verstrijken. Verschrikkelijk. Na één zo’n nacht ben je de volgende dag niks meer waard. Maar na 2 zo’n nachten kun je al niet meer. Gewoon functioneren is een opgave en je psyche wordt mee de diepte ingesleurd.
Bij de dokter, apotheker of via’online-adviezen’ lees je over hoe belangrijk een juiste slaap’hygiëne is. Alsof we daar zelf nog niet zijn opgekomen na al die ellende. Alsof we nog niet alles, maar dan ook alles hebben geprobeerd.
Erkenning van lotgenoten doet al veel. Het is geen oplossing want er is geen standaard oplossing voor een individueel verstoord slaappatroon.
Maar mijn moeder kan tegen mij kan zeggen ; ‘wat een verschrikkelijke nacht heb ik gehad, amper één uur slaap.’ En dan weet ik perfect wat ze voelt en bedoelt. Dan dwaalt ze door het donkere huis, gaat wat in de zetel in de living liggen of staart ze door het badkamerraam naar alle onverlichte slaapkamerramen en voelt ze een steek van jaloezie. De uitputting, de wanhoop, de frustratie, de angst en hoe dat je dagelijks leven beïnvloedt. Iemand die niet hetzelfde meemaakt kan zich de omvang van dit probleem niet inbeelden. Vaak wordt dat weggewuifd met ; ‘ja, dat moet lastig zijn zeg. Vanavond er misschien eens vroeg in?’ en ze stappen over op een ander onderwerp. Of ze stellen -goedbedoeld- de meest vanzelfsprekende ‘oplossingen’ voor. Van sporten voor het slapengaan tot lange avondwandelingen en schermvrije avonden. En ja, dat hebben we allemaal al geprobeerd. Al kan een avondwandeling (en een tas thee nadien) me wel een goed gevoel geven voor het slapen gaan. Maar daar stopt het ook.
Mijn moeder heeft al heel haar leven het meest ‘hygiënische’ slaappatroon dat ik maar ken. En ik probeer vooral naar mijn lichaam te luisteren. Dat betekent dutten/rusten waar en wanneer het maar kan. Een lichaam kan die ontbering op termijn niet dragen. Je moet nemen wat je kunt krijgen in dit geval. En hopen dat je lichaam wat kan recupereren. En als je niet kunt slapen is complete rust in een stil huis ook al iets.
Beterschap! x
Hoi Katrin,
Zo maar een paar vragen, die je misschien allemaal al beantwoord hebt in het verleden of uitgeprobeerd hebt.
Heb je ‘s avonds alle beeldschermen uit?
Ben je fysiek wel moe genoeg om naar bed te gaan?
Krijg je genoeg buitenlucht? (‘s Ochtends voor de serotinine)
Heb je een vast avondritueel? Zoals tegen tien uur de vaatwas in afwasmachine zetten, (misschien tafel dekken voor de volgende ochtend) een korte wandeling met partner of hond, daarna afschminken en tanden poetsen.
In bed nog een half uurtje lezen met matig licht, een ontspannend boek.
Mijn moeder zei altijd: ‘Slaap je niet dan rust je toch uit.’ Dit geldt natuurlijk alleen als je je niet ligt op te winden.
Vroeger toen ik nog fit voor de klas moest staan, wond ik me enorm op als ik niet kon slapen. Als je niet fit bent voor de klas, kun je het wel schudden. Tegenwoordig als ik niet kan slapen, ga ik gewoon lezen en denk: ‘Ik haal het later wel in, op de bank of een uurtje in bed.’ Een relaxtere houding helpt in elk geval wel.
Sorry als al mijn opmerkingen je al bekend voorkomen.
Ik wens je een goede nachtrust! Angèle
Ik heb een slaapprobleem, maar verre van zo ernstig al het beschreven probleem. Ik heb een allergie voor Valeriaan. Dit heb ik ontdekt door het te gebruiken en daar neven effecten van de ontvangen.
sporten maakt het voor mij iets makkelijker om in slaap te geraken. Fantaseren dat ik aan het wandelen ben met mijn hond, dat werk ook een beetje. Maar meestal is mijn hoofd zo vol van gedachten, dat de slaap niet komen wil.